بسم رب شهدا والصدقین...

مینویسم برای بانوان سرزمینم 

برای انان که مظهر عفاف و پاکی هستند...

و مینویسم برای گل های معطری که خداوند انها را از پسران نیز بیشتر دوست دارد!!!!!(متاسفانه یا خوشبختانه طبق حدیث همینطوره)
اینبار با قلمم برای دخترانی مینویسم
که نمیتوانند نیمه شب ها بر سر مزار شهدای گمنام جمع شوند و لذت ببرند از فضایش....
برای کسانی که شاید موقع ناراحتی نمیتوانند خود را خالی کنند داد بزنند و فریاد کنند...در خود میریزند...و گاه بالشتی که شب ها خیس میشود از عقده های بیشمار...
عفیفه هایی که محرم ها فقط گوشه ایی مینشینند و اشک میریزند بر مظلومیت این خاندان...و باز هم تلنبار میشود غم ها در گوشه دلشان
دخترانی که پر از دخترانه های شاد و زیبایند اما دخترانه هایشان را زیر پوششی از حیا پنهان میکنند
واگرنه از تمام بانوان شهر....زیباترند و با سلیقه تر!..

روزها زیر تازیانه های بی رحم خورشید با پارچه ایی سیاه به وسعت اسمان ها با غرور قدم بر میدارند در خیابان ها
و گاه هندزفری زیر مانتو و چادری تا نتوان شنید حرفهای نا اهلان را!

خیلی میخواهم بنویسم برایتان!!!!اما خلاصه اش میکنم...
نرگسان سرزمینم ......خیلی دست گل به اب میدهید!!!!!!
دست گل هایی از جنس عباس در فرات....و هفده سالی هایی در کارون و اروند..و شاید بیست ساله هایی در خلیج فارس....

یادتان باشد...اسطوره تان که زینب س و زهرا س باشند
هدفتان که شهادت باشد... چمران ها و باکری ها و همت ها تحویل این جامعه میدهید و بخوانید بر گوش فرزندانتان...لالایی بیداری که اکنون وقت خواب نیست!

خواهرانم ...عمرتان جاوید...غرورتان پابرجا...تنتان سالم...و عشقتان پر امید باد...
به امید پیروزی بر کفر....یا علی